وبلاگ دست نوشته
» دلنوشته های یک روانشناس
دلنوشته های یک روانشناس
در مصاحبه با کارکنان یک شرکت برای بازنشستگی پیش از موعد، نکته جالبی توجه مرا به خود جلب کرد
و آن اینکه همه این افراد در تمام سالهای کاری شان، سخت کار کرده بودند و اکثرا هم به آن میزان درامد و ارتقایی که میخواستند دست یافته بودند
اما اکثرا متفق القول، از اینکه پدر، مادر یا همسر خوبی نبوده اند و وقت کمی برای خانواده گذاشته بودند غمگین بودند و اکنون در استانه ۵۰ یا۶۰ سالگی تقاضا داشتند زودتر بازنشست شوند تا آن سالها را جبران کنند.
مطلب مرتبط
طرز تهیه چیز کیک پنیری بدون گلوتنآیا به راستی میتوان آن سالها را به راحتی جبران کرد؟
آیا اصلا قابل جبران هست؟
پیشرفت تحصیلی و کاری مساله مهمی است
اما گذاشتن همه تخم مرغها در یک سبد، ریسک بزرگی است.
اگر تمام انرژی روانی ما تنها صرف یکی از ارزش های زندگیمان شود و حتی در آن بهترین باشیم میتواند کافی باشد؟
بهتر نیست چند ارزش مهم از جمله خانواده، دوستان، تفریح و کار را باهم پیش ببریم و در همه آنها متوسط باشیم؟
متوسط بودن به معنای باخت نیست
برنده واقعی کسی است که بتواند در جهات مختلفی رشد کند و برای ارزش های بیشتری در زندگی اش تلاش کند
هرچند در همه آنها عالی نباشد.
پدری عالی بودن بدون کار و درامد ممکن نیست، کار و درامد هم بدون حضور در کنار خانواده بیفایده است.
امیدوارم همه ما روزی که به سنین کهنسالی میرسیم از مسیری که پیموده ایم راضی باشیم و حسرتی نداشته باشیم.
ارزش های شما در زندگی چیست؟
چقدر برایتان اهمیت دارند؟
و تابحال چقدر برای رسیدن به آنها تلاش کرده اید؟
آیا اولویت آنها و تلاش شما باهم هماهنگ بوده است؟
دکتر المیرا آریانا
